O picante é algo que, quitando os pementos de padrón, non se estila moito en Galicia. Cada vez hai máis variedade nos supermercados e restaurantes, pero moita xente non se atreve a probalos porqu pensa que lle van a sentar mal ao estómago. Se non tendes problemas de dixestión, podedes comer picante tranquilamente, o peor que vos pode pasar é que soltedes unhas bágoas!
Para que vos fagades unha idea, a escala Scoville é unha medida do picor nos pementos (tamén coñecidos como chiles). Comezaría con 100 unidades, que é o que tería, aproximadamente, un pemento común. Os pementos de Padrón andarían entre as 2000 e 300 unidades, e de momento remata a clasificación o “Carolina reaper”, un pemento que ten un picor de ata 2.220.000 unidades. Os mollos que mencionamos neste artigo ten andan pola altura dos pementos de Padrón.
Un bo xeito de comezar a comer picante é con mollos preparados que venden no supermercado. Así podes ir probando a intensidade, facer unha idea e probar combinacións distintas. Hay moitísimos, pero penso que esta selección é boa para os principiantes:
O’preve – churrasco picante: o mollo de churrasco, pero con pemento picante engadido. Serve para churrascos, carnes á grella ou ao forno, salchichas, bocadillos, tortillas… Feita en Sada, pódese atopar fácilmente en calquer súper galego un pouco grande.Salsa verde: Este mollo está feito a base de tomates verdes, allo, perixel e chiles verdes. É moi típico botarlla aos tacos e enchiladas, e tamén ás enchiladas e costelas de porco. Con totopos vai moi ben de entrante. Hai moitas marcas, a da foto pódese atopar no Froiz, ou en tendas online.Tabasco: Aínda que leva o nome dun estado do suer de México, este mollo está feito nos Estados Unidos pola empresa McIlheny. O deseño da botella leva máis de cen anos sen cambiar e é moi doado de atopar nas tendas. Vao moi ben para botarle ás aliñas de polo, ou para “picantizar” otros mollos, coma o de tomate.Lao Gan Ma: Máis que un mollo, é aceite de chile. a base é aceite de canola con feixóns negros e chiles. Ten un sabor levemente doce e afumado, é moi boa para adobar bocadillos, tortillas, arroces fritidos ou fideos estilo asiático. Atópase en supermercados asiáticos ou en Ebay. O seu nome vén sendo algo asó como “a madriña”, que é a fundadora da empresa que sae tamén na etiqueta.Sriracha: é un mollo feito a base de chile, vinagre destilado, allo azucre e sal. Chámase coma a cidade tailandesa de Si Racha, onde se comenzou a usar para adobar o marisco local. Hoxe é moi coñecida en todo o mundo e usáse para botar no marisco, pasta ou arroces, e tamén en ovos revoltos ou bocadillos. Véndena na zona de produtos internacionais de Carrefour ou do Corte Ïnglés, e tamén en moitas tendas online.
PD: A imaxe que ilustra o post é a escala Scoville nun mostrador con chiles picantes á venda, en Houston, Estados Unidos, sacada da Wikipedia
8 comentarios en “Cinco mollos picantes para principiantes”
Aquí en México dise que a salsa verde pega moi ben co porco. Pero ó final é só unha regla que todo o mundo incumple porque en case todos os sitios hai sempre salsa vermella e verde, e cada quen pon a que quere.
O que sí é que a moita xente non lle gusta porque é moi ácida. E a moita xente gustalle precisamente porque é moi ácida (eu son dos últimos).
Unha ultima nota, en algúns sitios fan a salsa verde con tomate verde, pero poñenlle chile vermello, co que a salsa queda de cor vermello (tirando a alaranxado). A pesar do desconcertante do color… seguese a chamar salsa verde. Recordo a cara que puxen nun posto de tacos cando lle preguntei que salsa me recomendaban e decíanme que a verde a pesar que alí non había nada de esa cor. Pero sí era salsa verde. Iso sí, tanto chile levaba que mataba no sitio.
Ola Xose! Moitas grazas polo teu apunte, non sabía que a salsa verde tamén podía ser vermella. Ti que estás moito en México, é certo que os tomates son os verdes e os “jitomates” son os vermellos que se estilan por aquí? Un saúdo!
Perdon, vaia, non respostei esto a tempo.
O tema dos tomates verdes é moi complicado.
No val de México (Cidade de México, Toluca, e pode que en Puebla), manteñen a tradición de chamar:
jitomate ó tomate vermello
tomate ó tomate verde
Pero todo é moi complicado, porque en outras zonas do país chaman tomate ó tomate vermello e ó verde pódeno chamar: miltomate, tomatillo, tomate verde.
Un lío. Pero se falamos de Ciudad de México tomate é o verde e jitomate é o vermello.
A ver se atopo esa Lao Gang Ma… 🙂
A min persoalmente me gustan moito tamén as variedades do Tabasco con Jalapeños e con Chipotles, o primeiro cun toquiño avinagrado que me gusta moito coas cousas con queixo fundido (pizzas incluídas) e o segundo con aroma afumado moi rico 🙂
Parabéns polo blog!
Recomendo tamén a Valentina (as dúas variedades que hai nos Froiz saben moi diferente, non só é a intensidade do picor, fanas con chiles diferentes), a Chipotle & Garlic de Heinz (máis estilo Tabasco), o chilero Tio Pelón, sabor a habanero puro perfecto para cebiches (na sección de produtos latinos do Carrefour).
Se algún día dispoño de horta, o meu soño é prantar uns pementiños de Pasrón, deixalos madurar ben e facer unha salsa ben brava.
Ola! Apúntome todas para ir probando, moitas grazas polas recomendacións. Mola moito a túa idea, por certo 😉 Espero que pronto dispoñas de horta para facela realidade, un saúdo!
Aquí en México dise que a salsa verde pega moi ben co porco. Pero ó final é só unha regla que todo o mundo incumple porque en case todos os sitios hai sempre salsa vermella e verde, e cada quen pon a que quere.
O que sí é que a moita xente non lle gusta porque é moi ácida. E a moita xente gustalle precisamente porque é moi ácida (eu son dos últimos).
Unha ultima nota, en algúns sitios fan a salsa verde con tomate verde, pero poñenlle chile vermello, co que a salsa queda de cor vermello (tirando a alaranxado). A pesar do desconcertante do color… seguese a chamar salsa verde. Recordo a cara que puxen nun posto de tacos cando lle preguntei que salsa me recomendaban e decíanme que a verde a pesar que alí non había nada de esa cor. Pero sí era salsa verde. Iso sí, tanto chile levaba que mataba no sitio.
Ola Xose! Moitas grazas polo teu apunte, non sabía que a salsa verde tamén podía ser vermella. Ti que estás moito en México, é certo que os tomates son os verdes e os “jitomates” son os vermellos que se estilan por aquí? Un saúdo!
Perdon, vaia, non respostei esto a tempo.
O tema dos tomates verdes é moi complicado.
No val de México (Cidade de México, Toluca, e pode que en Puebla), manteñen a tradición de chamar:
jitomate ó tomate vermello
tomate ó tomate verde
Pero todo é moi complicado, porque en outras zonas do país chaman tomate ó tomate vermello e ó verde pódeno chamar: miltomate, tomatillo, tomate verde.
Un lío. Pero se falamos de Ciudad de México tomate é o verde e jitomate é o vermello.
Ola Jose! Xa é vello o post 😀 Grazas pola aclaración, al final en moitos sitios pasa o mesmo e hai que estar pendentes!
A ver se atopo esa Lao Gang Ma… 🙂
A min persoalmente me gustan moito tamén as variedades do Tabasco con Jalapeños e con Chipotles, o primeiro cun toquiño avinagrado que me gusta moito coas cousas con queixo fundido (pizzas incluídas) e o segundo con aroma afumado moi rico 🙂
Parabéns polo blog!
Ola! Benvido ao blog 🙂 Teño pendente probar esas variedades de tabasco, o chipotle ten pinta de ir moi ben cos chourizo criollos! Un saúdo
Recomendo tamén a Valentina (as dúas variedades que hai nos Froiz saben moi diferente, non só é a intensidade do picor, fanas con chiles diferentes), a Chipotle & Garlic de Heinz (máis estilo Tabasco), o chilero Tio Pelón, sabor a habanero puro perfecto para cebiches (na sección de produtos latinos do Carrefour).
Se algún día dispoño de horta, o meu soño é prantar uns pementiños de Pasrón, deixalos madurar ben e facer unha salsa ben brava.
Ola! Apúntome todas para ir probando, moitas grazas polas recomendacións. Mola moito a túa idea, por certo 😉 Espero que pronto dispoñas de horta para facela realidade, un saúdo!